Let the wind drive you

Η τέχνη της υποκριτικής (aka Είμαστε όλοι θεατρίνοι...)

Πάντοτε η σχέση μου με το επάγγελμα του ηθοποιού δεν ήταν και η καλύτερη. Τους θεωρούσα επαγγελματίες υποκριτές, ανθρώπους οι οποίοι κάνουν επάγγελμα το ψέμα και τους γίνεται τόσο οικείο που δε διστάζουν να το χρησιμοποιήσουν ανά πάσα στιγμή χωρίς κανείς να τους καταλαβαίνει.
Κάποτε μας είχε πει ένας καθηγητής στη σχολή, όταν μας δίδασκε μάθημα για την ψυχολογία καταναλωτή -μάθημα για το πως μπορείς να δημιουργείς ανάγκες στον καταναλωτή από εκεί που δεν υπάρχουν (!) άλλο ένα στοιχείο της καπιταλιστικής μας κοινωνίας- ότι όταν κάποιος ψεύδεται, αυτόματα οι κόρες του ματιού του πηγαίνουν προς τα αριστερά καθώς τα μάτια συνδέονται με το αριστερό κομμάτι του εγκεφάλου - τη φαντασία. Δε θα κρύψω ότι αυτό το αποκαλυπτικό τρυκ με είχε γοητεύσει, είναι το μόνο πράγμα που θυμάμαι ακόμα από αυτό το μάθημα του στυγνού καπιταλισμού και ότι προσπαθούσα να το εφαρμόσω και στη ζωή μου. Τόσο για να αποκαλύψω κάποιον που πιθανότατα θα ψευδόταν - και τα ίδια του τα μάτια θα τον ξεσκέπαζαν - όσο και για να μπορέσω να ελέγξω τη φύση, λέγοντας ψέματα αλλά εκπαιδεύοντας τα μάτια μου. Φυσικά δεν πολυασχολήθηκα, μου φάνηκε ανούσιο. Προτίμησα απλά να λέω την αλήθεια.
Εδώ ταιριάζει το ρητό "τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής"; Άραγε στους κάθε λογής επαγγελματίες ψεύτες είναι;
Ο προβληματισμός μου όμως δεν τελειώνει εδώ. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι όσο και απεχθάνομαι την υποκριτική τέχνη, όσο και να μη μου ταιριάζει, σήμερα όλοι είμαστε υποκριτές.
Υποκρινόμαστε σε όλη την έκφανση της καθημερινότητας μας.
Στη δουλειά που κολακεύεις αφεντικό και συναδέλφους γιατί φυσικά θέλεις να έχεις καλές σχέσεις ενώ τους αντιπαθείς μέχρι αηδίας, τι μπορείς να κάνεις ωστόσο, καλό είναι να κρατιούνται κάποιες ισορροπίες..Υποκρίνεσαι ότι συμπαθείς τον τάδε ή τον δείνα γιατί έχει εξουσία, και δε μπορεί, κάποια στιγμή θα σου χρειαστεί...
Στους φίλους σου που θέλεις να είσαι αρεστός και να σε θαυμάζουν γιατί είσαι και πολύ γαμάτος.. πας στα πιο προχώ πάρτυ, φοράς χιπστερορούχα, πήρες και ποδήλατο για να συμβαδίζεις με το πνεύμα της εποχής, κι ας μην το χρησιμοποιείς ποτέ, φωτογραφίες στο φέισμπουκ ανέβηκαν, και μάλιστα συγκέντρωσες διθυραμβικά σχόλια. Τον σκοπό σου τον πέτυχες. Πόσο γαμάτος νιώθεις; Στην πραγματικότητα..
Είμαστε όλοι υποκριτές. άλλοι ελαφρά τη καρδία, άλλοι καταπιέζονται αλλά μπαίνουν καλά στο ρόλο τους. Όσο μεγαλώνει κανείς, δυστυχώς καταλαβαίνει ότι μόνο έτσι μπορεί να επιβιώσει.
Το πρόβλημα είναι όταν αυτή η υποκρισία κουκουλώνει εκείνες τις σχέσεις οι οποίες εκ της φύσης τους είναι αγνές και μας εκφράζουν. Η οικογένεια, οι λίγοι καλοί φίλοι, κάποια αγαπημένα πρόσωπα.

Ένα παιδί μετράει τα άστρα...

Καλοκαίρι κι αν μυρίσει...

Ανεβαίνει η θερμοκρασία, ανεβαίνει και η διάθεση.